Hava Ankara kokuyor diyorum. Kimse bana inanmıyor, belki yalnızca kimse ne dediğimi anlamıyor. İstanbul böyle güzelse, Ankara nasıldır kim bilir. Her insanın kalbinde en az bir kent olmalı. Kalbinde şehirler taşıyan insanlar beni anlamalı.
Hem pazar bugün. Belki ODTÜ'de güzel bir kahvaltıyla başlardık güne. Öğlene kadar otururduk çayır çimen. Çok seviyorum da çok mu biliyorum Ankara'yı sanki? Birileri beni 'Aa bak seni şuraya götüreyim' diye gezdirirdi elbet. Ben özenirdim, Ankaralı olunca ben de başkalarını gezdireceğim diye hayaller kurardım. Akşama doğru illa Tunalı diye tuttururdum, yanımdakileri atlatıp o çok sevdiğim kafede saatlerce kitap okur yazı yazardım. Sakarya Caddesi'nde içmekle son bulurdu gece.
Hava Ankara kokuyor diyorum. Yine de anlatamıyorum ne demek istediğimi. Rüzgar yok, soğuk insanı rahatsız etmiyor. Güneş ısıtmıyor ama var işte, öylece bir köşeden bizi izliyor. Bir garip hüzün. Oysa yolunda gitmeyen hiçbir şey yok. Yolunda gitmeyen çok şey var. Buna aldırış edecek kimse yok. Bir garip dinginlik. Oysa herkesin kendince bir koşuşturması var. Bu sakinlik niye öyleyse? Cevabını bulamadığın sorular sormaya devam et, diyor içimden bir ses. Neden mi Ankara?
Öyle işte.
DD
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder